POCAŁUNEK 3

Delikatny dotyk warg; obietnica czułości,

już się oczy przymykają; potrzeba miłości.

I mocniejszy, zwarty uścisk; gorące pragnienia,

słodki smak ust cudownych; spełnione marzenia.

 

Serce bije jak szalone; czeka na doznania,

a czułości ciągle mało;  krok do zakochania.

Zmysły teraz oszalały, straciły kontrolę,

i cóż z tego, niech się dzieje, po prostu tak wolę.

 

NIE  ZADAWAJ PYTAŃ  4

Nie zadawaj pytań, zbędne są słowa,

tam na horyzoncie niebo już gotowe,

pójdźmy więc na spacer, słońce już zachodzi,

przecież w te plenery nie tylko chodzą młodzi.

 

Przeminęły lata, my jeszcze ci sami,

choć z bagażem życia, lecz jeszcze kochamy,

mamy serca młode, choć ciała zmęczone,

zachody też dla nas pięknie ustrojone.

 

Więc wtuleni w siebie, słuchamy tę ciszę,

serca teraz nasze piękno to kołysze,

i widzimy latami  każdy dzień mijania,

my kiedyś znikniemy, zachód słońca zostanie.

 

PUSTE  RAMIONA  5

Tulę do siebie puste ramiona; jak trudno jest wierzyć w szczęście,

więc ciągle jestem tak zamyślona, może dogonię go wreszcie.

Chodzę po łąkach, szukam w zieleni, pola z ptakami odwiedzam,

w lesie kukułka przerwie myślenie, z potokiem przestrzenie zwiedzam.

 

A pod chmurami ptak sobie frunie, i ciągle zerka na ziemię,

słońce ostatnie promienie wysyła, pogoda się wkrótce zmieni.

Nadal w duszy jestem sama, lecz teraz bogatsza; dużo poznałam,

a kiedy ranek cienie przygarnia, wspominam plenery, i cudne doznania.

 

MOJE  LUSTRO  6

Lustro dzisiaj chyba kłamie, widzę coś; jestem zdziwiona,

jakaś twarz patrzy na mnie, czy faktycznie to jest ona?

Okłamujesz mnie lusterko, ja nie jestem taka stara,

jeszcze stoję, jeszcze zerkam, jakąż mierzysz dzisiaj miarą?

 

Pogodę ducha umiem siać, pisać, śpiewać, umiem też i brać,

biorę także to, co daje los, nagarnęłam tego nawet dość.

Lustereczko, może trochę kłam, nie pogniewam przecież się,

a i  w sobie też coś mam, i proszę; oszukaj trochę mnie!

 

W UŚMIECH ZAMIENISZ ŁZY  7

Łzy to niemy serca krzyk, obolałej duszy wołanie,

rzeźbią w twarzach najpiękniejszych; podarunek na rozstanie.

I bez słowa można wiedzieć, obnażając swoją duszę,

i zamienić ją na szczęście, uśmiech piękny, chwile wzruszeń.

 

Może bądź poranną rosą, czekolady filiżanką,

deszczem, słońcem, pięknym polem, a ja będę ci wybranką.

I to dla nas piękne gaje, pomarańcze ze wzgórzami; 

tak zamienisz łzy na uśmiech, już na zawsze, nie czasami.

 

ZDRADZONE  UCZUCIA  8

Zdrada i zniszczenie jedną drogą chodziły, 

tam gdzie się zatrzymały, wszystko zmieniły,

zapuszczały szpony w serce zakochanej,

szarpały bezlitośnie; i spokój zabrany.

 

Ten duet z rozkoszą patrzył beznamiętnie,

i krzywdząc stokrotnie, mówią słowa piękne,

z jednej strony miłość, z drugiej zakłamanie,

słowa w wazelinie dobrze są skąpane.

 

Drży niepewność spętana ciągłymi domysłami, 

w labiryncie uczuć rozsądek czasami;

zraniony do głębi, musi decydować,

chyba szkoda życia na ten duet marnować.

 

ZMĘCZONE  CIENIE  9

Chodzą po ulicach, kładą się na drogach,

kiedy jest też cisza, one wszystko mogą,

i tak wciąż ukradkiem ludzi sobie pilnują,

i gdy są gotowe, wspomnienia malują.

 

I cienie przeszłości czasem zaglądają,

a w sercach wrażliwych coś poprzewracają,

tak się napracują, ciągle przywołane,

a kiedy już przyjdą, są nie pokonane.

 

Już zmęczone przecież, przez wieki wędrują,

i dla wielu ludzi, wytrwale pracują,

może przyjdzie chwila, może wieków parę,

nikt ich nie przywoła; nie są przecież za karę.

 

POŚRODKU KRZYKU  10

Pośrodku krzyku serce rozdarte, rytm szybki, chociaż miarowy,

cóż to powiedzieć, przecież nie warto, słowa mieszają się w głowie.

Krwawe wyrazy w duszy mieszkają, kolor jak gdyby pomidorowy,

wydobyć słowa, wielki to wyczyn, pragnę, niech będzie pomarańczowy.

 

Wyciszyć głos niemy, dodać spokoju, niech wybrzmi letnie marzenie,

wyrazy składne, w zdaniach zawarte, a pozostanie wzruszenie.

Przybędzie cicho, bez echa brzmienia, tu nie potrzebne poklaski,

zobaczyć w oczach piękne strumienie, i umieszczone w naszej baśni.

 

Z DELIKATNEJ  PRZĘDZY   11

Z cieniutkiej przędzy utkane uczucie, tak delikatne jak piękny batyst,

lekkie na wietrze, dla serca uciech, kiedyś gdzieś wzbudzi zachwyt.

Serca dalekie, a jakże bliskie, dla siebie ostrożnie czerpane,

dotykiem ciepła słowa miłego, staje się z czasem kochane.

 

To zakazany owoc tak wabi, broni się przed nim dusza;

odpycha, przyciąga, nie wie co robić, i wiele w tym wszelkich wzruszeń.

Powoli staje się już bezwolne, powraca wciąż z marzeniami,

piękne miłości to właśnie takie;  z pragnień powstałe i z zakazami.

 

KOLOR  CZERWIENI  12

W ten kolor czerwieni wpijał się ustami ,smak słodki poczuł jak poziomki,

a serce szalało takie zakochane, zdobywał szczyty ramionami objęte.

To wielkie góry, dalekie przestrzenie, nie są tyle warte co jej ramiona,

oczy już toną w jej pięknym błękicie, a zmysły biegają szalone.

 

Już oplótł udami jej przepiękne ciało, już jego pragnienie zdobyte,

kocham - biegało razem z jego głosem, końca nie było zachwytu.

Już nigdy nie będzie odchodził daleko, miłość tu właśnie mieszka,

zostanie dla niej ze szczęśliwym sercem, od miłości się nie ucieka.

 

TĘSKNOTA  I  MIŁOŚĆ  13

 

Tęsknota tuli się do poduszki, w noc piękną gwiazdy ogląda,

miłości dojrzałej wypatruje, lato pożegnać też zdoła.

A miłość chodzi swoimi drogami, tęsknotę zastępuje,

tam gdzie się ona w życiu zjawiła, nikt tęsknić nie potrzebuje.

 

Odejdzie ona, bo miłość zostanie, dla obu brakuje miejsca,

lepiej z uczuciem jest przebywać, niż smutek zapraszać do serca.

Ona radości wciąż rozdaje, w słowach pięknych mieszka,

kiedy dłoń czujesz, tulisz do twarzy, słowa płyną jak piękna piosenka.

 

JESIENNA  PORA  14

Jesień za progiem się przyczaiła, czeka na chwilę dogodną,

wejdzie z babiego lata początkiem, ulice i pola znów zmokną.

Jest zapłakana, często kapryśna, nie ma umiaru ze łzami,

parkiem też chodzi, szeleszcząc liśćmi, słońce zaświeci czasami.

 

A na spacery w jesień pogodną, chodzą zmęczeni ludzie,

gdy pod stopami usypie się dywan, dzieci przychodzą na dłużej.

Zbierają kasztany, plony jesieni, będę ludziki robiły, 

po drzewach poskaczą wiewiórki wesołe, z nimi już się pobawiły.

 

I tak co roku, zmieniają się pory, potem też zima się zjawi,

a po niej wiosna rozbłyśnie pięknie, a za nią lato z burzami.

 

PONAD  BARWAMI  15

Pod barwami dźwięki wysokie, wybrane spomiędzy mojej ciszy,

jakże są one wręcz niepojęte, że moje serce także je słyszy.

Są one bólem, niemiłym gościem, ale jak gdyby przypięte do mnie,

ponurym echem tej głuchej ciszy, daleką przestrzenią dla moich wspomnień,

 

Choć jest bezpieczne tu moje serce, lecz gdy tych tonów ktoś nie zastąpi,

wystarczy jeden kochany uśmiech, w miłość prawdziwą już więcej nie zwątpię.

Wydobyć się z ciszy, i jej dźwięków, otworzyć na piękne uczucia, 

kochać też serce wrażliwe jak moje, to dla uśmiechu, radości, uciech

Więcej: https://dom603.webnode.com/wiersze-helin-5/

Marzyciel   1 

Wpatruję się w okno, szukam, nie wiem czego,
tam za szybą życie, zmierzam do dobrego,
moje dziś posłanie, ostatnim być może,
jeśli tylko przetrwam,zabłysnę jak zorze.

Jestem marzycielem, inny jest mój świat,
nie liczę już godzin, nie odliczam dat,
szukam pięknych rzeczy, tulę je do serca,
muskają me dłonie, zmysły w poniewierce.

Życie ci oddaję, ono jest już twoje,
teraz jestem z tobą, zatem jest nas dwoje,
i tak będzie teraz płynąć nasze życie,
ścisły umysł profesora, no i ja, marzyciel.

Kropelki deszczu  8 

Mała kropelka deszczu na wietrze zatańczyła,
zwykła, niepozorna a jakże piękna była.
To niebo dziś płakało, niosło niepogodę,
a te perełki piękne, tworzyły już przeszkodę.

Opadły i na łąkę, błyszczą wśród zieleni,
pięknieje wszystko wokoło, barwami się mieni.
A małe dżdżu bąbelki zawisły na trawie,
i mnie soczysta barwa zaprasza do zabawy.

Gonię przejrzyste kropelki, one uciekają,
między palcami zgrabnie przebiegają,
i tak się bawimy, aż w kałużę wpadną,
teraz nie jestem w stanie, które to były zgadnąć.

 Miłość jak motyl  9  

Miłość jak motyl pięknie się rodzi,
mieni się tęczy barwami,
serca czyjegoś nie zawiedzie,
może troszeczkę - czasami.

Jest taka cudowna, dla nas istnieje,
nawet łez nie ofiaruje,
choć czasem trochę smutku przyniesie,
zaraz uśmiechem prostuje.

A jednak czasami wywoła burzę,
gdy życie gromy dostaje,
ona spowita w czarne chmury,
z nami się rozstaje.

Bywa, że kiedyś się odrodzi,
choć może nie taka sama,
nie jest tak piękna jak poprzednia,
lecz także przecież kochana.

Kolor miłości   10

A moja miłość ma kolor błękitny,
chowa się w jego oczach,
za firankami rzęs przepięknych,
jest dla mnie taka urocza.

Nawet gdy mrozem czasem powieje,
ona roztopi lody,
rozpala gwiazdy, słońce rozgrzewa,
a wiatr nie powieje chłodem.

Więc kiedy widzę te piękne chabry,
serce się moje raduje,
przy takich niebieskich odcieniach,
uczucie się nie marnuje.

Wiosenny poranek   11

Oczy mam przymknięte,
bo za oknem świta,
czuję chłód poranka, 
który dzień już wita.

Myślę sobie; pięknie, 
jestem już gotowa,
słyszę jak się budzi, 
wiosenna przyroda.

Oddycham głęboko, 
rześkie jest powietrze,
ile tego zdrowia,
dzisiaj w płuca zmieszczę?

Ile dźwięków pięknych, 
zapamiętam sobie,
póki mogę jeszcze, 
nie chowam w chorobie.

Takie piękne chwile, 
warto odnotować,
inne przyjdzie życie, 
będzie co żałować.

Biegnij za ptakiem   12

Biegnij za ptakiem co leci w przestworzach,
doganiaj swoje przepiękne marzenia,
i w górze wysoko, lekka jak obłok,
łap miłe życiu pragnienia.

One są przecież bardzo bogate;
w radości, uśmiechy, uczucia,
plany realne, chociaż dalekie,
i duszy swej nie zasmucasz.

W błękicie nad ziemią jesteś orłem,
teraz inaczej postrzegasz;
wszystko pod tobą jest takie malutkie,
a ty jesteś blisko nieba.

Podwórkowa rodzinka   13

Buda burka; szef podwórka,

a pod płotem grzebie kurka,
gąska skubie trawkę sobie,
a w kurniku pachnie drobiem.

Pod parkanem chrumka świnka,
podkopuje witaminkę,
źrebak bryka sobie z klaczą,
na to wszystko cielę patrzy.

Taka to jest ta rodzinka,
chlewik, stajnia, wieprzowinka,
trochę drobiu i wołowe,
wszystko razem doborowe.

Napisany: 2018-12-09

Więcej: https://dom603.webnode.com/wiersze-helin-4/

KOCHAM, PRAGNĘ, TĘSKNIĘ 1

Kocham, pragnę, tęsknię, marzę,

odległość jest dla nas wrogiem,

idę do ciebie przez wiele zdarzeń,

może coś one pomogą.

 

Jestem przy tobie, już tulę do siebie,

jak bardzo mi ciebie brak,

już nigdy od ciebie nie odejdę,

bo będę jak zraniony ptak.

 

Cieszmy się sobą, serca to granie,

niech życie da nam tę szansę,

kochanie moje, ja lgnę do ciebie,

ja proszę, nie odchodź czasem.

 

MÓJ  KOLOR  MIŁOŚCI 2

Rozmyślam sobie czasami, a nawet każdego wieczora,

że miłość miała barwę - niebieskiego koloru.

Kolor ten był w Twoich oczach, dlatego taki mi bliski,

gdy czasem wspomnę o tobie, jaśnieją piękne ogniki.

 

Niebieski był kolor nadziei, moja myśl też niebieska,

marzenia ten kolor też skradły, i taka też moja piosenka.

Niebieskie kwiaty w wazonie, stroiły stół niebieski,

wiersze ubrane w ten kolor, taka też była sukienka.

 

Ale przyszedł moment, życie zmieniło plany, 

i teraz kolor brązowy, w mym sercu jest schowany.

Może już się nie zmieni, zostanie ze mną do końca,

zapłonie jeszcze ogień, poczuję żar gorąca?

 

GDY PRZYJDZIESZ  NOCĄ 3

Gdy przyjdziesz do mnie tej nocy, księżyc i gwiazdy pozapalaj,

na mojej ciepłej poduszce, sen mój poukładaj.

Dotykiem ciepłej dłoni, i słodkimi ustami,

powiesz mi wiele więcej, niźli pięknymi słowami.

 

Więc przytul mnie do siebie, zanim zamkniemy oczy,

a serca od siebie dalekie, odległość nie zaskoczy.

Noc piękna nas przytuli, swoimi mlecznymi mgłami,

schowani w czerń bezpieczną, będziemy zasypiali.

 

W CIEMNOŚCIACH ŻYCIA 4

W ciemnościach życia, w mrokach dnia, szła zagubiona, samotna jak ja,

błądziła po życiu smagana wiatrami,chodziła skulona, żyła wspomnieniami.

A w pięknym śnie sięgała gwiazd,zbierała je w kosze, tuliła,

pomiędzy bajki konfetti sypała, pod jej stopami się one iskrzyły.

 

Bajeczne życie wiodła tam, sen zawsze ją przytulił,

a kiedy dzień otwierał oczy,sprostać potrzebom jej nie umiał.

Powoli wlokły się godziny, czekała kiedy noc nadejdzie,

tylko w tym świecie nierealnym, ona wesołe życie wiedzie.

 

Nie ma tam smutku, ani łez,pogodę ducha sobie serwuje,

i tylko piękna przestrzeń przed nią, tam z marzeniami sobie tańcuje.

Czasami do niej też zaglądam, razem wesołe sny sobie mamy,

takie pokrętne to czasem życie, no cóż, a jednak je kochamy.

 

SERCA 5

Znałam serca z kamienia, prawie nic nie czuły,

obojętne jak głazy, ciężkie, bez skrupułów.

Były też i z puchu, lekko fruwały,

lecz w uczuciach niestałe, szybko znikały.

 

A te, które złote dla siebie były,

pięknie wyglądały, siebie pochlebiły.

Zaś normalne takie, cudne same w sobie,

szczęście rozdawały, nie dbały o urodę.

 

Te najbardziej kochały, bo inne ceniły,

takie co za miłość, miłość dostarczyły.

chodziły z chmurami, wiedziały co robić,

jak te pięknie wrażliwe, uczuciem ozdobić.

 

HEJ MARYNARZU 6

Hej marynarzu, to twoja tęsknota, goni też z tobą po morzu,

utkane wspomnienia z białej piany, i ciężko za tobą nadążyć.

Gdy fale z siłą o brzeg uderzają, woła cię świat daleki,

sny twoje lekkie, gdy myślisz o tym, gdzie kończą się biegi rzeki.

 

Woła cię mewy krzyk nad wodami, zatem czas w rejs wyruszać,

to nic, że czyjeś oczy zapłakane, ważna twa miłość do morza i wzruszeń.

Kiedyś osiądziesz na lądzie stałym, lecz swoje serce zostawisz,

czy warto kochać marynarza? Jeśli o morzu też marzysz!

 

PRZYRODA  PRZYKŁADEM 7

Cichutko wiatr zagrał  w konarach drzewa,

i nawet w gałęziach smętnie zaśpiewał,

w duecie jest raźniej, bo więcej można,

a nawet na głosy, pięknie wygląda.

 

W szuwarach przechadza się cichy wiaterek,

na dróżce z jeziorem idzie też wróbelek,

jak razem jest miło; fale tak wtórują,

im teraz jest dobrze, siebie wciąż miłują.

 

Przyroda nam daje wiele do myślenia,

wszystko jest składne, jest co doceniać,

mamy w niej wiele przykładnych mądrości,

wzór do naśladowania, i pięknej miłości.

 

SZCZĘŚCIE 8

Jeśli chcemy, życie daje piękne plany i marzenia,

kiedy szczęścia wciąż szukamy, siły mamy do spełnienia.

Gdy pragniemy być szczęśliwi, ono spotka nas na pewno,

pozwolimy by dotarło, by już było nam niezmienne.

 

Przecież jest tak czasem blisko, często jednak nie widzimy,

uganiamy się po świecie, w końcu obok zobaczymy.

Dotknij szczęścia swoim sercem, a już przylgnie wręcz do ciebie,

kiedy jest nie udawane, to już będzie siódmym niebem.

 

MOJA  PIOSENKA 9

Jest w moim sercu taka piosenka, która wie dobrze, co we mnie gra,

ustawia zatem nutki w szeregu, z tęsknotą do przodu wciąż gna.

I wplotła w tony już nutki rzewne, gdzieś za akordem przykucnął lęk,

i wydobywa z serca niepokój, razem wychodzi błagania dźwięk.

 

Nutki wciąż w ruchu, trudzą się w biegu, bo chcą wesołe wydobyć treści,

ale że serce już się skuliło, więc i niewiele akordów się mieści.

Zamykam oczy, płynie muzyka, to jest odbicie serca mojego, 

tęsknota z żalem już się spotyka; czy długo tego, i dlaczego?

 

KOŁYSANKA  DLA  SERC  SMUTNYCH  10

Kołysanka dla serc smutnych, dotyk, jak muśnięcie anioła,

płynie wszystko wieczorną jesienią, i myślami ciągle woła.

Krzyku nie sposób usłyszeć, to tylko słowami wołanie,

kto umie zrozumieć co pisze, wie dobrze, co dalej się stanie.

 

A teraz kołyszą muzyki, daleko gra pięknie przyroda, 

przykuca  w ogrodzie za płotem, duszy wrażliwej przygoda.

I odlatują ptaki wędrowne, wysoko kluczami lecą,

z ostatnim krzykiem tak mówią; wrócimy z wiosną na pewno.

 

SENNE  WIECZORY  11

Sny tulą serca wrażliwe, kołyszą zmęczone dusze,

opadłe powieki tak mówią; ciało już nic nie musi.

A wieczór wyzwala czułości, skrywane przez całe godziny,

wtuleni w poduszki pościeli, czasami o czymś marzymy.

 

Gdzieś w sercu gra piękna muzyka, to takie wzruszenia początki,

do ust przykleja usta, a ciałem rządzą gorączki.

Namiętność w członkach narasta, ogarnia nawet i duszę,

wtuleni w siebie tej nocy, zasnąć do rana nie muszą.

 

 

W  NOC  OTULENI  12

Chłód nocy owijał ciała zziębnięte, mgłą mleczną zasłonił od świata,

wtuleni tak  w siebie, ciężkie rozstanie, bo nocka w uczucia bogata.

Kłaniają się serca gwiazdom migoczącym, wzruszone swoim dotykiem,

księżyc podgląda ich na spacerze, ciekawski jest zatem przy tym.

 

A droga choć długa, tak szybko umyka, czas gna jak błyskawica,

czerń nocy głębokiej osłania, pocałunkami słodkimi zachwyca.

Jeszcze daleko jest do rozstania, świtać zacznie za chwilę,

tak więc wtuleni w swoje ramiona, ranek przywita, i będzie na tyle.

 

WALKA  Z  EMOCJAMI  13

Niewiele może powiedzieć, uczucie w sercu schowane,

z rąk się wymyka stale, serce słabością opasane.

Choć dusza wyrywa się z ciała, gna przed siebie i szuka,

pomocy niewiele dostanie, gdy w sercu zawierucha.

 

Rozterki przychodzą znienacka, szarpią, niszczą ciało,

serce słabo oddycha, jemu jest ciągle wciąż mało.

Odejdź może zwątpienie, daj trochę radości przygarnąć,

z miłością jest mi po drodze, reszta to tylko marność.

 

 

SZCZĘŚCIE SCHOWANE   14

W uśmiechu schowane szczęście, a w oczach lśni pożądanie,

dłonie biegają nie obojętne, taka też nocka zostanie.

Rozkwita pięknym róży kwiatem, jest słodka, niczym poziomki,

i aksamitne ciało wiotkie, odsłania cudowne rozkosze pąki.

 

Przychodzi miłość niespodzianie, odbiera zmysły czasami,

wtedy zatapia swoje czułości, we wszystko, co tam zastanie.

Pięknie jest w sercu, i też w duszy, bo wyjątkowe to są uczucia,

pokochać łatwo, utrzymać trudniej, zmienność do czegoś też zmusza.

Więcej: https://dom603.webnode.com/wiersze-helin-3/

Dzisiaj na spacerze   3

Na spacerze dzisiaj z rana, wróbelek powiedział,
że ja jestem jakaś smutna, skąd on o tym wiedział.
A gołąbek grucha słodko,szukasz jakiejś zmiany,
chodzisz dzisiaj tak piechotą, i spacer udany.

Kruk przeleciał szybko obok, i głośno zakrakał,
że choć chodzę zamyślona, serce mam bogate.
Jaskółeczka wciąż szybując, goniąc swe śniadanie,
cichuteńko tak mi rzekła; nic ci się nie stanie,
więc spokojnie sobie pochodź, rozmawiaj z przyrodą,
ona zawsze wierna będzie i zgodzi się z tobą.

Zobacz tylko ile prawdy jest teraz wokoło,
ile zgody, pięknych rozmów, także są i z tobą.
Kiedy zatem jest ci ciężko, wszyscy cię zawodzą,
idź na spacer, tam bezpiecznie rozmawiaj z przyrodą.

Teatralne cienie    4

Cienie, teatralne gesty,
za człowiekiem podążają,
zatrzymują się w zenicie,
wieczorem wydłużają.

To sztuka życia się dzieje,
na scenie błazenada,
akt za aktem się toczy,
w teatrze wszystko wypada.

Aktorzy bez prób szczególnych,
tu nie potrzebne granie,
wiele do pokazania,
niech tylko na deskach stanie.

I milknie wszystko nocą,
cienie teraz schowane,
wszystko od nowa się zacznie,
gdy ranek ze słońcem wstanie.

W czterech ścianach    5

W mych czterech ścianach - bezludna wyspa,
spokojna, cicha ma życia przystań,
choć jestem sama, nie jestem smutna,
we mnie melodia gra bałamutna.

Siedzę i piszę, co łka moja dusza,
serce do wtóru struny porusza,
i płyną słowa równo dobrane,
proste i prawe, nie zakłamane.

We śnie też dzieją się różne sprawy,
raz są poważne, raz do zabawy,
i tak ta moja wyspa bezludna,
raz bywa piękna, raz bywa trudna.

Ale cokolwiek by się zadziało,
słychać mnie zawsze, widać - to mało,
nic mojej głębi tu nie zagłuszy,
choć cztery ściany mają też uszy.

Życia ciężary    6

Ciężar na barkach niosła, przez życie nazbierała,
ugina się do ziemi, lżej w życiu to już miała.
Rok każdy swoje dołożył, zdjął czasem ociupinkę,
na chwilę ciężar odłożył, i znów dołożył krztynkę.

Chętnie by go oddała, no może zamieniła,
tylko z kim by się zdało, nikogo nie wyróżniła.
Każdy nosi ciężary, stosowne do wieku swojego,
im więcej latek przybywa, tym życie dokłada złego.

Gdy gra w duszy muzyka   7

W duszy mi gra muzyka, 
to dźwięki serca mojego,
zmysłami ją dotykam, 
wychodzi coś cudownego.

W niej jesteś piękną jesienią, 
z astrami i powojami,
w liśćmi w bukiecie czerwienią,
w dłoni pięknymi kasztanami.

I płynie ta cudna muzyka;
przebiega po fortepianie,
tuli się też do smyków;
skrzypki też grają ładnie.

Tak trudno się teraz rozstać,
kiedy tony już milkną,
pytań mi nie zadawaj,
żyjmy tą piękną chwilką.

Noc - pora nostalgii     8

Nostalgia dopada często późną porą,
niebo kojarzy się wtedy z deszczem,
a błękit morza czarą goryczy,
w kieliszku wina zatopiony smutek jeszcze.

Łzy żrące toną w czarnej kawie,
przez tęsknoty, które miała cały skład,
a papieros zastąpił jej pocałunki,
w szufladzie leży zasuszony, biały kwiat.

Do serca więc tuli oddech życia,
gdy może, chłonie szeptane słowa,
pocałunki zbiera, skrzętnie liczy,
i się zrywa, skrzydła już gotowe.

UCZUCIA  SCHOWANE  9

Sen w barwach     10

Gdy sen okrutny dopadł cię nocą,
przypomniał sobie o twojej przeszłości,
lęki przeminą gdy się obudzisz,
dusza się wyrwie z ponurej ciemności.

Nie jest to proste, długo tam byłaś,
otwierasz oczy i zmienia się świat,
aż w końcu myślisz; śniłam czy żyłam,
jest coraz piękniej - więc patrz.

Spójrz w lustro prawdy, przyglądnij się;
to życie twoje, konkretne daty,
co było, odeszło, pięknie się dzieje,
kolory ktoś oddał, choć zmieniał przez lata.

Więc otwórz serce, póki nie późno,
w porannej rosie obmyj myśli,
świat teraz będzie taki cudowny,
na pewno inny, w barwach się przyśni.

Atramentem noc się stała      11

Atramentem ta noc się stała, 
ukryła gwiazdy, księżyc zgasiła,
ponury półmrok wstaje teraz, 
ta piękna noc w grom się zmieniła.

Bez wielkich marzeń, spokojnych snów, 
groźna jest ona, gromami ciska,
zakrywam twarz, przeczekam ją, 
bo z godzinami będzie mi bliska.

Przeminie przecież, trwać będzie krótko,
powoli promienie oplotą me ciało,
i zajaśnieje mój dzień przepiękny,
a ciebie będzie mi ciągle mało.

I dłoń wyciągnę, i chwytać będę,
twe pocałunki gorące w locie,
uśmiechy szczere i aksamitne,
dla serc stęsknionych dobroci.

Nie rań serca      12

Nie rani się serca, które cię kocha,
bo ono przecież ból czuje,
pragnąłeś szczęścia tylko dla siebie,
i nie wiesz, jak wszystko psujesz.

Kiedyś być może przyjdzie refleksja,
co wtedy powiesz sobie,
że umiesz kochać, gdy tylko zechcesz,
ale co serce odpowie.

Kiedyś zapłaczesz nad swą miłością,
bo kochać nie umiałeś,
to co jest tobie teraz miłe,
jej właśnie to zabrałeś.

Więc szanuj i kochaj serce oddane,
niech szczęście będzie z wami,
przez lata całe dobrze jest razem,
nie tylko być z sobą czasami.

Dzisiejszej nocy marzenia     13

Gdy przymknę zmęczone oczy,
odpłynę w świat dobrych zdarzeń,
pod powiekami obrazy zatrzasnę,
zatrzymam je w sferze marzeń.

Podróż choć krótka, wymowna,
bo przecież moja własna,
w sercu zostawia ślady,
ocenia, czy jest już trafna.

Dla ciebie wszystko się dzieje,
a dusza pragnie miłości,
jest wciąż skupiona na sobie,
szuka doskonałości.

Miłość jest darem, więc patrzę,
nadzieja drogę wskazuje,
utkwiony wzrok w pewną przyszłość,
i na niej się koncentruję.

Dzień za dniem         14

Dzień za dniem, krok za krokiem przemierzamy swoje życie,
wciąż spragnieni wielkich uczuć, dołączamy to do życzeń.
I łowimy miłe słowa, sami dużo też czujemy,
wyciągamy swoje dłonie, bo dotyku my pragniemy;

Uczuć wielkich, niespokojnych, słów miłości i czułości, 
lgniemy do serc nam kochanych, pozbywamy się zazdrości.
Dotyk dłoni aksamitnej, kiedyś też rozpali zmysły,
i jak bańki te mydlane, już opory nasze prysły.

Kiedy kochać przyjdzie kiedyś, to na pewno tak naprawdę, serca niespokojne będą, nie obłudne, i nie harde.
Ech miłości ty jedyna, jesteś sensem tego świata,
kto nie kochał nigdy ciebie, to w uczucia nie bogaty.

Wśród wielu spraw    15

Wśród wielu zwykłych, dziennych spraw,
marzenia swoje miejsce mają,
osiądą w sercu gdzieś na dnie,
bo myśli swoje wciąż kochają.

A nam pisane jest rozstanie,
choć po policzkach płyną łzy,
tak będzie lepiej teraz dla nas,
i nie bądź na mnie ciągle zły.

W imię miłości ja przebaczam,
bo we mnie jest nadzieja ta,
odchodzę, jestem i powracam,
niepewna, zwiewna, ja tak mam.

A miłość zabić nie jest łatwo,
odporna jest na wiele zła,
i z wielu dróg samotnych wraca,
gdy cisza wciąż w eterze trwa.

Kiedyś odrodzi się na nowo,
ale już inna, bo inny ktoś,
nie ważna wtedy jest przyczyna,
nie zrobi miłość nam na złość.

Więcej: https://dom603.webnode.com/wiersze-helin-2/

Podcięte skrzydła

Ptak z podciętym skrzydłem
do lotu się nie zerwie,
opada w dół bezradnie,
bez szans na rejs po niebie.

Tak przytłoczony smutkiem,
snuć będzie się po ziemi,
i żywot teraz smutny,
dopóki ktoś nie zmieni.

Już nie dla niego przestrzeń,
wolności już nie zazna,
choć jeszcze chodzić może,
pociecha to jest żadna.

Do poety

Ech ty poeto, z przepięknym sercem,
ono dla ciebie wciąż bije,
wszystkie wspomnienia w nim zapisane,
i dzięki niemu wciąż żyjesz.

Zbierasz uczucia, przygarniasz smutki,
ciekawi cię każdy kamień,
kiedy usłyszysz słowa miłości,
wtedy już żyjesz dla niej.

Swoją wrażliwość przelewasz w wiersze,
one cię dobrze rozumieją,
dlatego na każdej swojej wycieczce,
słowa spisujesz z nadzieją.

I płyną one w sercu zebrane,
dusza się teraz weseli,
już powiedziałeś w strofach wiersza,
nim teraz się podzielisz.

Smuteczek  5

Smuteczku mój drogi, dziś rękę wyciągasz,
spragniony ty jesteś moich objęć słabych,
podaję ci siebie na dzisiejszą drogę,
me serce masz teraz do swojej zabawy.

Smuteczku kochany, słońce mi zasłaniasz,
prowadzisz przez cienie, i jego urody,
spuszczone me ręce, ciężkie niczym kamień,
nie ważne są teraz piękności pogody.

I krętą swą drogą mnie wiedziesz uparcie,
więc padam, utykam, podnoszę się stale,
a ty takie pewny, że masz moje życie,
uciskasz me serce teraz wytrwale.

Lecz władza twa kiedyś będzie się kończyć,
bo jest też w życiu pewna miara radości,
więc sięgnie i ona kiedyś po me serce,
i z wielką czułością poddam się miłości.

Twoje ramiona  6

Z twoich ramion dzisiaj poduszkę ja zrobię,
będę się tuliła, w zdrowiu czy w chorobie,
to bezpieczne miejsce dla mnie przeznaczone,
podparte uczuciem, i moje, wyśnione.

Opuszczę je wtedy, gdy będę musiała,
w nich często przed światem będę się chowała,
będziesz mnie więc chronił, bym była bezpieczna,
ja i moje serce, będziemy ci wdzięczni.

Teraz mnie poprowadź tam, gdzie piękno mieszka,
za rękę z uśmiechem, piękna ta wycieczka,
to są takie miejsca o jakich marzyłam,
jeszcze razem z tobą będę tam szczęśliwa.

Bogactwo   7

Perły, perełki, drogie kamienie,
bursztyny, srebro, złoto i mienie,
to wszystko może kogoś pociągać,
nęcić, zachwycać, ciągle spoglądać.

Ja jednak widzę to już inaczej,
dla mnie bogactwo niewiele znaczy,
cenię ja szczerość, przyjaźń, oddanie,
miłość i radość, nie zakłamanie.

Bogactwo owszem, ale duchowe,
z nim to przebywać zawsze mogę,
rozmowy szczere, dużo czułości,
braterska jedność co nie zazdrości.

Miłość do Boga, praca dla Niego,
bo to jest przecież coś szczególnego,
więzi istotne, także oddanie,
gdy razem w wierze, piękne kochanie.

Miłość spełniona  8

Czuję oddech na mej twarzy,
wiatr powiewem mu wtóruje,
piękne oczy twe niebieskie,
i z czułością mnie całujesz.

Dotyk czuły mnie rozpala,
lecę z obłokami w niebo,
już na wiele ja pozwalam,
potrzebuję więc dziś tego.

A powietrze jest gorące,
w sercach naszych także płomień,
razem wiele mamy doznań,
już opadam nieprzytomnie.

A ramiona tak bezpieczne,
oplatają moje ciało,
więc wtulona w nie z ufnością,
mówię; ciągle ciebie mało.

To dla ciebie dziś kochanie,
jestem teraz tak spragniona,
i rozumiesz co się dzieje,
miłość nasza jest spełniona!

Kupiłam dzisiaj  9

Kupiłam dzisiaj za grosik świat,
ten kolorowy, z moich snów,
poukładałam w nim mój czas,
jeden czas, nie było dwóch.

Musi być taki waniliowy,
zapachy piękne mają być,
smak będzie teraz orzechowy,
aby się chciało w nim żyć.

Swoje kolory tęcza użyczy,
ozdobi niebo w każdy dzień,
zabraknie w nim smaku goryczy,
za cieniem będzie drugi cień.

Więc pofrunęły piękne marzenia,
skrzydeł ogromnych dostały,
i wszystko teraz się zmienia,
bo tak latały, latały...

Już powracają, bo się znużyły,
czas więc odłożyć piękne skrzydła,
na ziemię więc sobie przybyły,
realny świat też się przyda.

Moje serce co ty robisz   10

Moje serce co ty robisz,
każesz tęsknisz mojej duszy,
miłość przecież się skończyła,
ty gotowe wciąż do wzruszeń.

Więc mi powiedz, czy tak długo
będziesz tęsknić, serce moje,
za tym, co już przecież było,
te rozterki tylko twoje.

Takie właśnie moje wnętrze,
wciąż przeżywa to co było,
nić utkana z moich przeżyć,
każda jemu data miła.

I tak płyną dnia godziny,
tydzień w miesiąc się przemienia,
a ty ciągle go wspominasz,
na cóż tobie te marzenia?

I choć bardzo się starałam,
pustkę srogą już wypełnić,
lecz zastąpić, jakże trudno,
na innego Cię zamienić?

Obiad dla mężusia   11

Myśli sobie sroczka mała w obiadowej porze;
zrobię mężusiowi obiad, tym mu tak dogodzę,
więc się wzięła do roboty, wszystko ustawiła,
lecz gdy przyszedł czas obiadu,jakże się zdziwiła.

Jej ten miły, ukochany, nie zjawił się w domu,
poszedł sobie z kolegami, i nie bał się gromów.
Zasmucona żonka miła jego zachowaniem,
zaprosiła więc sąsiada, obiad on dostanie.

Kiedy luby w końcu przyszedł, jakże był zdziwiony,
że ten obiad zjadł za niego, sąsiad jego żony.
Cóż się złościsz mężu drogi, obiad ja zrobiłam,
skoro dzisiaj nim wzgardziłeś, sąsiada uraczyłam.

Pilnuj zatem swego gniazda, w obce nie zaglądaj,
bo któregoś dnia się zdziwisz; twojego ktoś dogląda.

Zdeptani   12

Podniosłam kwiat zdeptany, 
ktoś go sponiewierał,
nieczułe czyjeś serce,
niegodny życia finał.

Tak wielu jest zranionych tych, 
co po świecie chodzi,
wielu jest przecież takich, 
co wierne dusze zwodzi.

I ciągle brak pewności, 
co się z nami stanie,
odtrąci czy przytuli, 
zdrada czy kochanie?

A jednak coś brakuje, 
bardzo się za czymś tęskni,
gonimy za ułudą, 
aż serce w końcu pęknie.

Choć czasem się zabliźnia, 
lecz rysa pozostaje,
potrzebne było komuś, 
toksyczne to kochanie?

Na łące    13

Idę boso po łące, pod stopami zieleń,
stawiam stopy ostrożnie, życia tu jest wiele.
Tutaj biedroneczki znalazły swobodę,
liczą swoje kropki, podziwiają urodę.

Żuczki raźnie biegną, taki ich maraton,
a świerszcze zaspane, spoglądają na to.
Mrówki pracowite, w szeregu już stoją,
to co im potrzebne, zbierają i zbroją.

A nad łąką ptaki śpiewają swe trele,
wesoło i miło, i szczęścia jest wiele.
Podziwiają łąki, dużo tu się dzieje,
pod listkami pięknymi pracują przyjaciele.

Pięknie żyje przyroda, jakże pracowita,
jak nikt nie przeszkadza, cudownie rozkwita,
bo przyroda tak właśnie jest poukładana,
wie co robić zawsze, od rana do rana.

W deszczu  14

Na listkach wiatr grywa muzykę,
a deszcz równy rytm wybija,
w konarach schowały się ptaki,
pogoda jest teraz niczyja.

Powietrze ciepłe, przyjemne,
bo lato ze sobą to niesie,
a spacer jest nawet udany,
dopóki nie przyjdzie jesień.

Nawet kałuże też cieszą;
wróbelki się kąpią i dzieci,
parasol, choć się przydaje,
to lepiej gdy deszcz ciało pieści.

Więcej: https://dom603.webnode.com/wiersze-helin-1/